Polański w Tragedii Makbeta opowiada nie tyle o chorobliwej ambicji i pragnieniu władzy, ile o potwornych konsekwencjach jednego brutalnego czynu popełnionego pod wpływem impulsywnej, zuchwałej decyzji. Nie zważając na przepowiednie wiedźm i na własny wewnętrzny głos, Makbet decyduje się podstępnie zabić sprawiedliwego króla Duncana i w ten sposób zdobyć władzę dla siebie. Makbet i jego żona są młodzi, wydaje im się, że wiedzą, jak przechytrzyć los, by zdobyć to, czego pragną. Ale narastające poczucie winy i niemożność wyrwania się z kręgu przemocy sprawiają, że oboje popadają w rozpacz i szaleństwo, a to, co miało się zakończyć triumfem, wieńczy tragedia. Wizja Polańskiego jest surowa i mroczna. Dramat szkockiego króla rozgrywa się na tle chmurnych, majestatycznych plenerów, potęgujących jeszcze posępny nastrój opowieści. To z pewnością jedna z najbardziej poruszających i wyrazistych, także pod względem estetycznym, adaptacji Makbeta.