Kaktusy wydają się groźne i niedostępne, mają ostre kolce, o które boleśnie można się ukłuć. Ale Naimh wie, że wbrew pozorom są miłe i przyjazne. I piękne – jak „Królowa nocy”, wyjątkowy okaz, zakwitający tylko raz w roku. Pozory mogą więc mylić, a piękno może kryć się tam, gdzie się go wcale nie spodziewamy. Gdy Naimh opowiada o kaktusach, stają się czułe i delikatne.

Jesień, nawet ta deszczowa, nie musi być ponura. Kiedy liście już opadły i czas powoli zmierza ku zimie, zwierzęta mieszkające nad brzegiem strumienia szykują się na porę chłodów. Moszczą norki, szukają schronienia, jeszcze jeden raz wybierają się na wycieczkę łódką. Listopad to animacja wyciszona i stonowana, a jednak pełna ciepła. Delikatny rysunek utrzymany jest w jesiennych brązach i szarościach.

Pan grzyb Bert smacznie śpi. Kiedy się przeciąga po przebudzeniu, na jego głowę spada kropla deszczu. A gdzie kapelusz, który powinien go chronić? W końcu znajduje śmiałka, który skradł mu największy skarb. Wymyśla podstęp, by odzyskać zgubę i ukarać złodziejaszka. Ale dobre serce wygrywa z żądzą zemsty. Pia Auteried z czułością pokazuje, czym może być współczucie, zrozumienie i przyjaźń.

Kiedy Miriam z rodzicami, bratem i ukochaną, udomowioną kurą lepi bałwana, do rodziny dołącza piesek, najwyraźniej zgubiony. Miriam zabiera go do domu, a tatę prosi, by w okolicy wywiesił ogłoszenia o zbłąkanym stworzeniu. Kura jest wyraźnie niezadowolona z obecności chwilowego domownika. Na szczęście rano sprawy się rozwiązują. Estońska animacja to kolejna część przygód małej Miriam.

Wszystkie zwierzaki są rude albo brązowe. Ryś jest szary. Dlatego nikt nie chce się z nim bawić, dlatego wszyscy się z niego śmieją. Ze smutku wyrasta złość i chęć zemsty. Tak bardzo chce, by inni go polubili, że decyduje się na okrutny krok. To prosta animacja, niemalże minimalistyczna. A jednocześnie zmusza do refleksji nad tym, jak bardzo chcemy być lubiani i jak funkcjonujemy wśród innych.

Idą święta, śnieżne zajączki i ich mama szukają swojej choinki. Ale za nimi podąża głodny wilk, który myśli tylko o tym, jak je pożreć. Świąteczny nastrój udziela się wszystkim, a zajęcza mama ma dobre serce i wie, jak obłaskawić wilka. Rysunek w tej klasycznej z ducha bajce nawiązuje do tradycji rosyjskiej sztuki ludowej. Podobnie muzyka, która prowadzi nas przez zimowy pejzaż grudniowej nocy.

Arturze, za pięć minut masz być ubrany! – mówi mama. Ale pięć minut to tak niewiele! Zwłaszcza kiedy krzesło ucieka z koszulą i spodniami, skarpetka zamienia się w jaszczurkę, a utopieni w swetrze zapadamy się w otchłań oceanu. Ubieranie się to trudna sprawa, ale może też być zabawą! Dzika wyobraźnia Artura podpowie mu, jak się świetnie bawić o poranku. Tylko czy mama to zrozumie?