Film o jednej z ikon współczesnej popkultury zrobił człowiek, który nie wiedział o niej nic poza tym, że istniała. Dzięki swojej niewiedzy Asif Kapadia nie wpadł w najczęstszą pułapkę filmowych biografii: nie wznosi pomnika legendzie, lecz odkrywa osobę. Przeciw filmowi złożonemu z imponującej kolekcji archiwalnych nagrań zbuntowała się chętna początkowo do współpracy rodzina artystki. Nic dziwnego. Pozbawione komentarza z offu obrazy układają się w opowieść o dziedziczonej miłosnej patologii i muzycznym geniuszu, którego nie zdążyła w pełni pojąć nawet sama artystka. Z niesionej tekstami kolejnych piosenek narracji wyłania się Winehouse dowcipna i radosna, zakochana i delikatna, złośliwa i irytująca, autodestrukcyjna i cierpiąca. Dokument o Amy jest po zegarmistrzowsku zmontowany i bardzo wnikliwy. Nie usprawiedliwia i nie wskazuje oskarżycielskim palcem nikogo poza bezlitosnymi mediami, których tabloidowa moralność zniekształcała wizerunek artystki przy biernym współudziale słuchaczy i czytelników. Amy Kapadii dementuje kłamstwa. Słowa piosenek Winehouse nigdy nie były tak czytelne, a tęsknota za dźwiękami, które mogłaby stworzyć – tak silna.